نگاه قانون به بحث جهیزیه
(قسمت اول)
جهیز مالی است که زن بر اساس رسم در موقع ازدواج با خود به منزل شوهر می برد و علاوه بر استفاده خود، شوهر نیز از آن استفاده می کند. این مال در مالکیت زن خواهد ماند و شوهر مالک آن نمی شود. در ایران مرسوم است زن به فراخور دارایی خود، تمام یا بخشی از اساس مورد نیاز را به خانه شوهر ببرد. در میان ملل مختلف موضوع جهیزیه متفاوت است. در میان اعراب بر اساس عرف رایج بر عهده شوهر و در هندوستان به عهده خانواده عروس است.
آنچه مهم است این است که مرد در جهیزیه شریک نبوده و آوردن جهیزیه به معنای انصراف از مالکیت یا شریک ساختن شوهر در آن نیست. در حقوق ایران زن از نظر مالی مستقل است و می تواند در اموال خودش از قبیل مهریه نفقه و جهیزیه آزادانه تصرف کند. از آنجایی که یکی از دارایی های زن جهیزیه است، مرد بر اساس قانون حق هیچ گونه دخالت و تصرفی را در آن نداشته و صرفاً حق استفاده از آن را دارد.
جالب این است بدانید که برابر قانون حتی زن می تواند جهیزیه را به دیگری هم انتقال دهد. در حقیقت جهیزیه به عنوان امانت در اختیار مرد قرار دارد تا از آن استفاده کند. اگر مرد در استفاده از این وسایل به آنها آسیب رساند و یا آنها را بشکند، همسر وی می تواند از همسر خود شکایت کند. لازم به ذکر است چنانچه در اثر استفاده وسایل مصرفی خراب یا کهنه شود و نیاز به تعویض آنها باشد این وظیفه مرد است که جایگزین آن را تهیه نماید.
نکات مهم دیگری در خصوص جهزیه وجود دارد که در قسمت بعدی به آن می پردازیم.